Bir Şeyler Eksik Ama Ne İçsel Tatminsizlik Hissi

Günlük hayat devam eder, dışarıdan bakıldığında her şey “normal” görünür: işe gidilir, sosyal medyada gülümsenir, sohbetlerde “iyiyim” denir. Ama gecenin bir vakti ya da aniden boş bir zaman diliminde içini tanımlayamadığın bir huzursuzluk kaplar. Sanki bir şey eksiktir ama ne olduğunu tam olarak bilemezsin. O his, sessiz ama sürekli bir fısıltı gibidir: “Bu hayatın içinde bir parça eksik…”

Bu duygu, birçok kişinin dile getiremediği, hatta çoğu zaman kendine bile itiraf edemediği bir gerçekliktir. Çünkü bir şeyler eksik hissetmek, şımarıklık gibi algılanabilir. Oysa bu his, kişinin kendi özünden, duygularından veya gerçek ihtiyaçlarından kopmasının bir işaretidir. Ve ancak kabul edildiğinde anlaşılabilir.

Tatminsizlik, çoğunlukla yüzeydeki bir “beğenmeme” ya da “yetersizlik” duygusu gibi görünse de, kökeni çok daha derindedir. Çocuklukta duygusal ihtiyaçlarımız yeterince karşılanmadığında – örneğin yeterince sevildiğimizi hissetmediğimizde, sürekli eleştiriye maruz kaldığımızda ya da başarılarımızla koşullu değer gördüğümüzde – içimizde bir “eksik parça” oluşur.

Bu eksiklik yetişkinlikte şöyle seslenir: “Ne kadar uğraşırsam uğraşayım yetmiyor…”, “Daha iyi olmalıyım…”, “Bu bile beni mutlu etmedi…”

Kendini kanıtlama ihtiyacı, durmak bilmeyen bir performans çabası ya da sürekli bir arayış hali, bu eksik parçayı dış dünyada tamamlama çabasıdır. Ama ne yazık ki, bu içsel boşluk dışarıdan doldurulamaz.

Tatiller, hediyeler, ilişkiler, kariyer başarısı… Hepsi anlık tatminler sağlar ama içimizdeki o derin boşluğu uzun vadede susturamaz. Çünkü bu boşluk bir “şey” eksik olduğu için değil, bir “bağ” eksik olduğu için vardır. Bu bağ, en temelde kişinin kendiyle kurduğu duygusal bağlantıdır.

Kendimizi duymadığımızda, neye ihtiyacımız olduğunu bilmediğimizde, seçimlerimiz başkalarının onayına ya da toplumsal beklentilere göre şekillenir. “Olmam gereken kişi” ile “olmak istediğim kişi” arasındaki bu mesafe büyüdükçe, dışarıdan ne kadar beslenirsek beslensin içimiz aç kalır.

Bu nedenle dışsal doyumlar geçicidir. Kalıcı huzur ve tatmin, ancak içsel keşif ve kendinle kurduğun dürüst bir ilişkiyle mümkün olur.

Bu duyguyla baş etmek için ilk adım, onu bastırmak yerine kabul etmektir. İçsel boşluk kötü bir şey değildir; aslında bir çağrıdır. Seni bir şeylere yönlendirmeye çalışan bir sinyaldir. Sadece “neden eksik hissediyorum?” değil, “bu hissin bana anlatmak istediği ne?” diye sormak gerekir.

Bu sorgulama süreci, çoğu zaman çocukluk deneyimlerine, bastırılmış arzulara, ertelenmiş hayallere ve görülmemiş yönlere açılan bir kapıdır. Terapötik süreçte bu boşluk hissi, bireyin içsel çocukla karşılaşmasını sağlar. Bu karşılaşma, çoğu zaman oldukça duygusal ama bir o kadar da iyileştirici olur.

Küçük pratiklerle başlanabilir: günlük tutmak, kendine sorular sormak, neyin seni gerçekten doyurduğunu fark etmek, dışarıya değil içeriye yönelmek… Bu süreç sabır ve nezaket ister. Ama sonunda “eksik olanı bulmak” değil, zaten orada olan “gerçek seni hatırlamak” hedeflenir.

Boşluk duygusu çoğu zaman bir kayıp değil, bastırılmış bir “benliğin” sesidir. Belki yıllarca uyum sağlamak, sevilmek ya da kabul görmek için bazı yönlerini susturdun. Belki içindeki bazı arzulara “ayıp”, “fazla” ya da “değersiz” dediler. Ama onlar hâlâ oradalar ve görülmeyi bekliyorlar.

Gerçek tatmin, başkalarının seni onaylamasıyla değil, senin kendini tanıman, duyman ve kabul etmenle başlar. Bu süreç zaman alabilir ama her farkındalık anı, seni kendine bir adım daha yaklaştırır.

Eksik hissettiğin her an, seni tamamlanmaya değil, “kendin olmaya” çağırır. Ve bu çağrıyı duyduğunda, hayatın anlamı dışarıda değil, içinde yankılanmaya başlar.